Για όσες αποφάσισαν ν' αδυνατίσουν κατά το 2007

Lucille Clifton (1936-)

Homage to My Hips

these hips are big hips.
they need space to
move around in.
they don't fit into little
petty places. these hips
are free hips.
they don't like to be held back.
these hips have never been enslaved,
they go where they want to go
they do what they want to do.
these hips are mighty hips.
these hips are magic hips.
i have known them
to put a spell on a man and
spin him like a top.


Τιμώντας τους γοφούς μου

Οι γοφοί μου είναι γοφοί τεράστιοι.
Γοφοί που θέλουν ζωτικό χώρο,
Γοφοί που δεν μπαίνουν σε φόρμες στενάχωρες.
Οι γοφοί μου είναι γοφοί ελεύθεροι,
Γοφοί ασυγκράτητοι,
Γοφοί αδούλωτοι,
Γοφοί που πάνε ό,που τους καβλώσει,
Γοφοί που κάνουν ό,τι τους καβλώσει,
Γοφοί πανίσχυροι,
Γοφοί τίγρης βρυχώμενης,
Γοφοί μαγικοί.
Ζαλίζουνε τον άντρα,
Δίνουνε μιά και τον γυρίζουν
σαν τη σβούρα.

FS-ATH-XII/2006


Ακούστε την Lucille Clifton να παινεύει con brio τους γοφούς της, εδώ: http://www.poets.org/viewmedia.php/prmMID/15599

Οι 5 κυνηγοί, θύματα της αντίληψης περί ιδιοκτησίας;

Η Βραδυνή, 29/11/2006:

"...Βρισκόμαστε μπροστά σε μια παγκόσμια κρίση αξιών, όπου το χρήμα και η ιδιοκτησία ανάγονται σε απόλυτες αξίες και η αναίτια και ανεξέλεγκτη βία παίρνει το πάνω χέρι."

και ο Oscar Wilde, 1891:

"...Indeed, so completely has man's personality been absorbed by his possessions that the English law has always treated offences against a man's property with far more severity than offences against his person, and property is still the test of complete citizenship."

The soul of man under Socialism (1891)

Το πλήρες κείμενο: http://praxeology.net/OW-SMS.htm

An Eighteen-Year-Old Looks Back on Life

Το γράμμα του 13-χρονου(;;) μαθητή που δημοσιεύθηκε στο πρωτοσέλιδο της "Ελευθεροτυπίας" (07/11/2006) μού θύμισε το άρθρο της 18-χρονης Joyce Maynard που δημοσιεύθηκε 34 χρόνια πριν στο New York Times Magazine. Πρόκειται για ενδιαφέρουσα μαρτυρία εποχής, ειλικρινέστερη βεβαίως του κατασκευάσματος της "Ελευθεροτυπίας".
Σημειώνεται ότι το άρθρο αυτό υπήρξε η αφορμή της γνωριμίας του συγγραφέως J. D. Salinger με την Maynard, γνωριμίας που εξελίχθηκε σε σύντομη, αμφιλεγόμενη σχέση.

Αντιγράφω από την ιστοσελίδα της Joyce Maynard (http://www.joycemaynard.com/columns-articles/eighteen-yr-old-looks-back.shtml)

Originally published April 23, 1972 - New York Times Magazine (The following is a portion of the original column.)

"Every generation thinks it's special - my grandparents because they remember horses and buggies, my parents because of the Depression. The over-30's are special because they knew the Red Scare of Korea, Chuck Berry and beatniks. My older sister is special because she belonged to the first generation of teen-agers (before that, people in their teens were adolescents), when being a teen-ager was still fun. And I - I am 18, caught in the middle. Mine is the generation of unfulfilled expectations. "When you're older," my mother promised, "you can wear lipstick." But when the time came, of course, lipstick wasn't being worn. "When we're big, we'll dance like that," my friends and I whispered, watching Chubby Checker twist on "American Bandstand." But we inherited no dance steps, ours was a limp, formless shrug to watered-down music that rarely made the feet tap. "Just wait till we can vote," I said, bursting with 10-year-old fervor, ready to fast, freeze, march and die for peace and freedom as Joan Baez, barefoot, sang "We Shall Overcome." Well, now we can vote, and we're old enough to attend rallies and knock on doors and wave placards, and suddenly it doesn't seem to matter any more.
My generation is special because of what we missed rather than what we got, because in a certain sense we are the first and the last. The first to take technology for granted. (What was a space shot to us, except an hour cut from Social Studies to gather before a TV in the gym as Cape Canaveral counted down?) The first to grow up with TV. My sister was 8 when we got our set, so to her it seemed magic and always somewhat foreign. She had known books already and would never really replace them. But for me, the TV set was, like the kitchen sink and the telephone, a fact of life.
We inherited a previous generation's hand-me-downs and took in the seams, turned up the hems, to make our new fashions. We took drugs from the college kids and made them a high-school commonplace. We got the Beatles, but not those lovable look-alikes in matching suits with barber cuts and songs that made you want to cry. They came to us like a bad joke - aged, bearded, discordant. And we inherited the Vietnam war just after the crest of the wave - too late to burn draft cards and too early not to be drafted. The boys of 1953 - my year - will be the last to go.
So where are we now? Generalizing is dangerous. Call us the apathetic generation and we will become that. Say times are changing, nobody cares about prom queens and getting into the college of his choice any more - say that (because it sounds good, it indicates a trend, gives as symmetry to history) and you make a movement and a unit out of a generation unified only in its common fragmentation. If there is a reason why we are where we are, it comes from where we have been.
Like overanxious patients in analysis, we treasure the traumas of our childhood. Ours was more traumatic than most. The Kennedy assassination has become our myth: Talk to us for an evening or two - about movies or summer jobs or Nixon's trip to China or the weather - and the subject will come up ("Where were you when you heard?"), as if having lived through Jackie and the red roses, John-John's salute and Oswald's on-camera murder justifies our disenchantment.
We haven't all emerged the same, of course, because our lives were lived in high-school corridors and drive-in hamburger joints as well as in the pages of Time and Life, and the images on the TV screen. National events and personal memory blur so that, for me, Nov. 22, 1963, was a birthday party that had to be called off and Armstrong's moonwalk was my first full can of beer. If you want to know who we are now; if you wonder how we'll vote, or whether we will, or whether, 10 years from now, we'll end up just like all those other generations that thought they were special - with 2.2 kids and a house in Connecticut - if that's what you're wondering, look to the past because, whether we should blame it or not, we do.
I didn't know till years later that they called it the Cuban Missile Crisis. But I remember Castro. (We called him Castor Oil and were awed by his beard - beards were rare in those days.) We might not have worried so much (what would the Communists want with our small New Hampshire town?) except that we lived 10 miles from an air base. Planes buzzed around us like mosquitoes that summer. People talked about fallout shelters in their basements and one family on our street packed their car to go to the mountains. I couldn't understand that. If everybody was going to die, I certainly didn't want to stick around, with my hair falling out and - later - a plague of thalidomide-type babies. I wanted to go quickly, with my family.
Dying didn't bother me so much - I'd never known anyone who died, and death was unreal, fascinating. (I wanted Doctor Kildare to have more terminal cancer patients and fewer love affairs.) What bothered me was the business of immortality. Sometimes, the growing-up sort of concepts germinate slowly, but the full impact of death hit me like a bomb, in the night. Not only would my body be gone - that I could take - but I would cease to think. That I would no longer be a participant I had realized before; now I saw that I wouldn't even be an observer. What especially alarmed me about The Bomb (always singular like, a few years later, The Pill) was the possibility of total obliteration. All traces of me would be destroyed. There would be no grave and, if there were, no one left to visit it.
Newly philosophical, I pondered the universe. If the earth was in the solar system and the solar system was in the galaxy and the galaxy was in the universe, what was the universe in? And if the sun was just a dot - the head of a pin - what was I? We visited a planetarium that year, in third grade, and saw a dramatization of the sun exploding. Somehow the image of that orange ball zooming toward us merged with my image of The Bomb. The effect was devastating and for the first time in my life - except for Easter Sundays, when I wished I went to church so I could have a fancy new dress like my Catholic and Protestant friends - I longed for religion.
I was 8 when Joan Baez entered our lives, with long, black, beatnik hair and a dress made out of a burlap bag. When we got her first record (we called her Joan Baze then - soon she was simply Joan) we listened all day, to "All My Trials" and "Silver Dagger" and "Wildwood Flower." My sister grew her hair and started wearing sandals, make pilgrimages to Harvard Square. I took up the guitar. We loved her voice and her songs but, even more, we loved the idea of Joan, like the 15th-century Girl of Orleans, burning at society's stake, marching along or singing solitary, in a prison cell to protest segregation. She was the champion of nonconformity and so - like thousands of others - we joined the masses of her fans.
I knew she must but somehow I could never imagine Jackie Kennedy going to the bathroom. She was too cool and poised and perfect. We had a book about her, filled with color pictures of Jackie painting, in a spotless yellow linen dress, Jackie on the beach with Caroline and John-John, Jackie riding elephants in India and Jackie, in a long white gown, greeting Khrushchev like Snow White welcoming one of the seven dwarfs. (No, I wasn't betraying Joan in my adoration. Joan was beautiful but human, like us; Jackie was magic.) When, years later, she married Rumpelstiltskin, I felt like a child discovering, in his father's drawer, the Santa Claus suit. And, later still, reading some Ladies' Home Journal exposé ("Jacqueline Onassis's secretary tells all . . .") I felt almost sick. After the first few pages I put the magazine down. I wasn't interested in the fragments, only in the fact that the glass had broken. "

H Joyce Maynard, 53 ετών σήμερα, δεν βλέπει πια πίσω, αλλά μπροστά, και χρεώνει 5 δολλάρια για ανατυπώσεις του πλήρους άρθρου!!!

The Accused: Προβολές σε Σχολεία (Απαραίτητη η γονική συναίνεση)

Sarah Tobias (Jodie Foster) being raped on a pinball machine

Αμάρυνθος 2006
Στον ανακριτή ..... απολογήθηκαν και τρεις μαθήτριες, που αντιμετωπίζουν την κατηγορία της απλή συνέργειας στο βιασμό, καθώς είδαν -σύμφωνα με το κατηγορητήριο- τι συνέβαινε και δεν αντέδρασαν. [news.in.gr, 30/10/2006, 21.45]

The Accused (1988)
But it is the crime of criminal solicitation to induce, or entreat, or encourage, or persuade another person to commit a rape. Hold her down, stick it to her, make her moan. These three men did worse than nothing. They cheered and they clapped and they rooted the others on. They made sure that Sarah Tobias was raped, and raped, and raped, and raped. And tell me, was that nothing? [Prosecutor Kathryn Murphy]

Μεταμέλεια εν μέρει, εν μέλει, εν μέλιτι

Non Sum Qualis Eram Bonae sub Regno Cynarae
(I am not as I was under the reign of the good Cynara - Horace, Odes, I.iv)

by Ernest Dowson (1867-1900)

Last night, ah, yesternight, betwixt her lips and mine
There fell thy shadow, Cynara! thy breath was shed
Upon my soul between the kisses and the wine;
And I was desolate and sick of an old passion,
Yea, I was desolate and bowed my head:
I have been faithful to thee, Cynara! in my fashion.

All night upon mine heart I felt her warm heart beat,
Night-long within mine arms in love and sleep she lay;
Surely the kisses of her bought red mouth were sweet;
But I was desolate and sick of an old passion,
When I awoke and found the dawn was gray:
I have been faithful to you, Cynara! in my fashion.

I have forgot much, Cynara! gone with the wind,
Flung roses, roses riotously with the throng,
Dancing, to put thy pale, lost lilies out of mind;
But I was desolate and sick of an old passion,
Yea, all the time, because the dance was long;
I have been faithful to thee, Cynara! in my fashion.

I cried for madder music and for stronger wine,
But when the feast is finished and the lamps expire,
Then falls thy shadow, Cynara! the night is thine;
And I am desolate and sick of an old passion,
Yea, hungry for the lips of my desire:
I have been faithful to thee, Cynara! in my fashion.

Το ποίημα διαβάζει η Shelley Winters στο φιλμ του George Cukor "The Chapman Report" (1962).
Το έχουν επίσης διαβάσει πολλοί καλοί ηθοποιοί σε διάφορες ηχογραφημένες ανθολογίες. Ξεχωρίζει η ανάγνωση του Richard Burton. Ακούστε τον:

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Ερωτικό Quiz #01

Αναζητείται η πατρότης του κειμένου:

"It is an intoxicating moment in a love-affair, when, for the first time in a public place, in a restaurant or a theatre, the man puts his hand down and lays it on the thigh of the girl and when she slips her hand over his and presses the man’s hand against her. The two gestures say everything that can be said. All is agreed. All the pacts are signed. And there is a long minute of silence during which the blood sings."

Από τις πιο μεθυστικές στιγμές μιας ερωτικής σχέσης είναι όταν, για πρώτη φορά σε κάποιο δημόσιο χώρο, σ’ ένα ρεστωράν ή στο θέατρο, ο άνδρας ακουμπά το χέρι του στον μηρό της γυναίκας, κι εκείνη γλιστρά το χέρι της στο δικό του και το σφίγγει πάνω της. Οι δύο αυτές χειρονομίες λένε όλα όσα μπορούν να ειπωθούν. Ολα έχουν γίνει δεκτά. Ολες οι συμφωνίες έχουν κλείσει. Και στην μακρά σιγή που ακολουθεί, το αίμα παφλάζει.

Απρακτος ανία

= πρόβλημα ή θλίψη για το οποίο/για την οποία δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Απολύτως τίποτα.
posted by Sraosha on 16-7-2006 [http://sraosha.blogspot.com/]

Ο Λίβανος και η Γάζα φλέγονται.
Απρακτος ανία;

Οχι. Εμπρακτος μανία!

Γράφετε στίχους; Ξανασκεφτείτε το!

In My Craft or Sullen Art

by Dylan Thomas (1914-1953)

In my craft or sullen art
Exercised in the still night
When only the moon rages
And the lovers lie abed
With all their griefs in their arms,
I labour by singing light
Not for ambition or bread
Or the strut and trade of charms
On the ivory stages
But for the common wages
Of their most secret heart.

Not for the proud man apart
From the raging moon I write
On these spindrift pages
Nor for the towering dead
With their nightingales and psalms
But for the lovers, their arms
Round the griefs of the ages,
Who pay no praise or wages
Nor heed my craft or art.

Ακούστε τον Dylan Thomas να διαβάζει το ποίημα:

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

...και τον Richard Burton:

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Την μελαγχολική μου τέχνη ασκώντας

Την μελαγχολική μου τέχνη ασκώντας,
στην σιωπή της νύχτας,
όταν μονάχο του φρενιάζει το φεγγάρι,
κι οι εραστές ξαπλώνουν
αγκαλιά με τη θλίψη τους,
παιδεύομαι το φώς να τραγουδήσω,
όχι από φιλοδοξία ή για τον επιούσιο,
ούτε για επίδειξη στο παζάρι των ταλέντων
σε φιλντισένια παλκοσένικα,
μα για την αμοιβή την ελάχιστη
απ’ τα μύχια της καρδιάς τους.

Κι έξω απ’ το φεγγάρι που φρενιάζει
δεν γράφω τούτες τις σελίδες που αφρίζουν
μήτε για τον άνδρα τον περήφανο
μήτε για τους νεκρούς που από ψηλά επιβλέπουν
με τ' αηδόνια και τις ψαλμωδίες τους
μα για τους εραστές,
που αγκαλιάζουνε αιώνων θλίψεις,
που μ’ έχουνε γραμμένο,
κι ούτε τους νοιάζει η μαστοριά κι η τέχνη μου.

FS/ATH I-1996

Ο Αυτοκράτορας είναι γυμνός;

... The Newspaper Man … is disabled for ordinary business pursuits by a congenital erroneousness which renders him incapable of describing accurately anything he sees, or understanding or reporting accurately anything he hears. As the only employment in which these defects do not matter is journalism (for a newspaper, not having to act on its descriptions and reports, but only to sell them to idly curious people, has nothing but honour to lose by inaccuracy and unveracity), he has perforce become a journalist, and has to keep up an air of high spirits through a daily struggle with his own illiteracy and the precariousness of his employment.

***

… Οι Δημοσιογράφοι ... είναι ακατάλληλοι για την άσκηση οιουδήποτε άλλου συνηθισμένου επαγγέλματος, επειδή πάσχουν από εγγενή ροπή προς σφάλματα που τους καθιστά ανίκανους να περιγράψουν επακριβώς αυτό που βλέπουν ή να κατανοήσουν αυτό που ακούνε και εν συνεχεία να το μεταδόσουν πιστά.
Η μόνη εργασία, για την οποία τέτοια μειονεκτήματα δεν αποτελούν εμπόδιο, είναι η Δημοσιογραφία, επειδή οι εφημερίδες δεν είναι υποχρεωμένες να ενεργήσουν βάσει των δημοσιευμάτων τους, αλλά απλώς επιδιώκουν να πουλήσουν φύλλα στους αργόσχολους και τους περίεργους, οπότε ακόμη κι αν δημοσιεύουν ανακρίβειες ή αναλήθειες, το μόνο που διακυβεύεται είναι η υπόληψή τους.
Τα άτομα λοιπόν αυτά γίνονται κατ’ ανάγκην Δημοσιογράφοι, και προσποιούνται τους άνετους, ενώ δίνουν σκληρό καθημερινό αγώνα ενάντια στην αμάθειά τους και την αβεβαιότητα της εργασίας τους.

The Doctor’s Dilemma, Act IV (1906)
by George Bernard Shaw (1856-1950)

Μνήμη Αλεξ Μεσχισβίλι (1995-2006)

... the young men were waiting, a bunched group, heads down in the wind.
"Well, Vincent?" they said; and he stopped, and stopped singing.
They hit him in turn, beat him down to his knees, beat him bloodily down in the snow. They beat and kicked him for the sake of themselves, as he lay there face down, groaning. Then they ripped off his coat, emptied his pockets, threw him over a wall, and left him. He was insensible now from his wounds and the drink; the storm blew all night across him. He didn't stir again from the place where he lay; and in the morning he was frozen to death.
...
But the young men who had gathered in that winter ambush continued to live amongst us. I saw them often about the village: simple jokers, hard working, mild - the solid heads of families. They were not treated as outcasts, nor did they appear to live under any special stain. They belonged to the village and the village looked after them.

from "Cider with Rosie" (1959)
by Laurie Lee (1914-1997)

Ακριτος τ' άστρων όχλος

Notes on the Art of Poetry

by Dylan Thomas (1914-1953)

I could never have dreamt that there were such goings-on
in the world between the covers of books,
such sandstorms and ice blasts of words,
such staggering peace, such enormous laughter,
such and so many blinding bright lights,
spalshing all over the pages
in a million bits and pieces
all of which were words, words, words,
and each of which were alive forever
in its own delight and glory and oddity and light.


Σημειώσεις για την Τέχνη της Ποίησης

Ούτε που φανταζόμουνα τέτοια αναστάτωση
στο σύμπαν που κρύβεται πίσω απ' τις ράχες των βιβλίων,
τέτοιες αμμοθύελλες, τέτοιες ριπές παγωμένες από λέξεις,
τέτοια συγκλονιστική γαλήνη, τέτοιο γέλιο ομηρικό,
τόσα εκτυφλωτικά φώτα,
να κατακλύζουν αφρίζοντας τις σελίδες,
πλήθος αναρίθμητο,
όλο από λέξεις, λέξεις, λέξεις,
που η καθεμιά τους ζει για πάντα,
στη χαρά και την δόξα της, στο ξένισμα, στο φώς της.

FS/ATH I-1999

Αλαφροπάτητη

He Wishes for the Cloths of Heaven
W. B. Yeats (1865–1939)

Had I the heaven's embroidered cloths,
Enwrought with golden and silver light,
The blue and the dim and the dark cloths
Of night and light and the half-light,
I would spread the cloths under your feet:
But I, being poor, have only my dreams;
I have spread my dreams under your feet;
Tread softly because you tread on my dreams.

Το χαμένο Blog

Alac, 'tis gone, 'tis lost and gone...

Fibs: A mad fad!

Fib-αλιεύματα:

Brush
Touch
Shy look
Then, once more
Now deliberate
What took us so long to begin?

by Anonymous


If
you
restrict
your options,
you may be surprised.
You might become more creative.

by illuminatedwax


Must...
stop...
fibbing!
Got to get...
back to my haikus!
So many syllables... wasted!

by mrogers


I
love
him but
he loves her
and since she is not
me, so then he is a fool, right?

by mara

He
is
far off
and I am
smitten with his words.
O how sweet, the taste of distance.

by mara


am
do
can could
should might must
would shall will did was

by Anonymous

Ευχαριστίες στον Αλέξη Σταμάτη που μάς γνώρισε τον κόσμο των Fibs.

Εθελοντές υποβάλλονται σε βασανιστήρια!!!

Αντιγράφω από το περιοδικό TIME, 10 Απριλίου 2006 (BOOKS: The Evolution of Faith) :
"... in Oxford, England, researchers at the Centre for the Science of the Mind are subjecting volunteers to severe pain to see if religious belief can help them cope with physical suffering."
Το πλήρες άρθρο ευρίσκεται εδώ: http://www.time.com/time/nation/article/0,8599,1179313,00.html

Εχουμε τρελλαθεί τελείως;

Game Over

Ενα νέο βιβλίο γραμμένο από μη-blogger.

Πρωινό ξύπνημα: Δείτε το κι έτσι!

Richard Wilbur (1921- )

Love Calls Us to the Things of This World

The eyes open to a cry of pulleys,
And spirited from sleep, the astounded soul
Hangs for a moment bodiless and simple
As false dawn.
Outside the open window
The morning air is all awash with angels.

Some are in bed-sheets, some are in blouses,
Some are in smocks: but truly there they are.
Now they are rising together in calm swells
Of halcyon feeling, filling whatever they wear
With the deep joy of their impersonal breathing;

Now they are flying in place, conveying
The terrible speed of their omnipresence, moving
And staying like white water; and now of a sudden
They swoon down into so rapt a quiet
That nobody seems to be there.
The soul shrinks

From all that is about to remember,
From the punctual rape of every blessed day,
And cries,
“Oh, let there be nothing on earth but laundry,
Nothing but rosy hands in the rising steam
And clear dances done in the sight of heaven.”

Yet, as the sun acknowledges
With a warm look the world's hunks and colors,
The soul descends once more in bitter love
To accept the waking body, saying now
In a changed voice as the man yawns and rises,

“Bring them down from their ruddy gallows;
Let there be clean linen for the backs of thieves;
Let lovers go fresh and sweet to be undone,
And the heaviest nuns walk in a pure floating
Of dark habits,
keeping their difficult balance.”

Ακούστε τον Richard Wilbur να διαβάζει το ποίημα:

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Η αγάπη μάς καλεί στα πράγματα του κόσμου τούτου

Τα μάτια ανοίγουν με το σφύριγμα του σχοινιού της απλώστρας,
κι η έκπληκτη ψυχή, αναθαρρεύοντας απ’ τον ύπνο
αιωρείται για λίγο, ασώματη κι αθώα,
σα χάραμα που δε λέει νά’ρθει.
Εξω απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο
άγγελοι πλημμυρίζουν τον πρωινό αέρα.

Κάποιοι είναι με σεντόνια, άλλοι με φόρμες,
άλλοι με ποδιές, νάτοι όλοι εδώ.
Νά, σηκώνονται σαν ήρεμα κύματα,
γαλήνιοι. Ο,τι φορούν φουσκώνει
με τη βαθειά χαρά της απρόσωπης ανάσας τους.

Νά, ίπτανται ακίνητοι, με ταχύτητα τρομακτική,
πανταχού παρόντες, σαν δίνη νερού αφρισμένου.
Και ξαφνικά βυθίζονται σ’ εκστατική ηρεμία,
λες κι έχουν φύγει.
Η ψυχή διστάζει

πάνω που είναι έτοιμη να θυμηθεί, κι αποτραβιέται
μπροστά στον βέβαιο βιασμό που φέρνει κάθε άγια ημέρα.
Φωνάζει,
«Αχ, μακάρι νάτανε πάνω στη γη μόνο μπουγάδες,
μονάχα χέρια ρόδινα κι αχνός που ανεβαίνει
και χοροί διάφανοι στου ουρανού τη θέα.»

Ωστόσο, καθώς ο ήλιος αγκαλιάζει
με βλέμμα ζεστό τους τόπους και τα χρώματα του κόσμου,
η ψυχή και πάλι κατεβαίνει, και με πικρή αγάπη
δέχεται το σώμα που ξυπνάει,
και σαν ο άνθρωπος σηκώνεται και χασμουριέται,
λέει με φωνή αλλαγμένη,

«Αχ, κατεβάστε, κατεβάστε τους απ’ τη φρικτή αγχόνη
και δώστε στους ληστές καθαρά ασπρόρρουχα.
Ας πάνε αγνοί κι ωραίοι οι εραστές στη συμφορά τους,
δές, πώς κι οι βαρειές, βαρύτατες καλόγριες βαδίζουν με αέρινο κυμάτισμα
των μαύρων ιματίων,
κρατώντας δύσκολη ισορροπία.»

FS/PYNCH-IX-2005

Καθαρά Δευτέρα

Ray Bradbury

Η ιπτάμενη μηχανή

Το έτος 400 μ.Χ. βασίλευε στην Κίνα ο Αυτοκράτορας Γιουάν που είχε τον θρόνο του δίπλα στο Μέγα Σινικό Τείχος. Η χώρα ήταν καταπράσινη απ’ τις βροχές κι ετοιμαζόταν για τον θερισμό, κι ο λαός του ζούσε ειρηνικά χωρίς υπερβολική ευτυχία, αλλά και χωρίς υπερβολική θλίψη.
Νωρίς το πρωί της πρώτης ημέρας της πρώτης εβδομάδας του δεύτερου μήνα του νέου έτους, ενώ ο Αυτοκράτορας Γιουάν έπινε τσάι κι ανέμιζε ευχαριστημένος την βεντάλια του, έφθασε τρέχοντας στον κήπο ένας υπηρέτης φωνάζοντας: «Μεγαλειότατε, ω Μεγαλειότατε, θαύμα, θαύμα!»
«Αλήθεια», είπε ο Αυτοκράτορας, «φυσά πολύ γλυκό αεράκι σήμερα το πρωί.»
«Οχι, όχι, έγινε θαύμα», φώναξε ο υπηρέτης πέφτοντας στα γόνατα.
«Το τσάι έχει υπέροχη γεύση, νά ένα θαύμα.»
«Οχι, όχι, Μεγαλειότατε.»
«Μη μού το πεις, θα το βρω. Ο ήλιος ανέτειλε και μια καινούργια ημέρα αρχίζει. Η θάλασσα είναι γαλάζια. Αυτό κι αν είναι θαύμα.»
«Μεγαλειότατε, είδα κάποιον να πετάει!»
«Πώς!» Ο Αυτοκράτορας σταμάτησε να κουνάει την βεντάλια.
«Τον είδα να πετάει στον αέρα με φτερά. Ακουσα μια φωνή απ’ τον ουρανό και, κοιτάζοντας ψηλά, είδα έναν ιπτάμενο δράκοντα φτιαγμένο από χαρτί και από καλάμια μπαμπού μ’ έναν άνθρωπο στο στόμα του.»
«Είναι πολύ νωρίς», είπε ο Αυτοκράτορας, «σίγουρα είδες κάποιο όνειρο».
«Τον είδα με τα μάτια μου! Ακολουθείστε με, Μεγαλειότατε, και θα τον δείτε και σείς ο ίδιος.»
«Κάθησε εδώ μαζί μου», είπε ο Αυτοκράτορας. «Πιες λίγο τσάι. Είναι στ’ αλήθεια ασυνήθιστο να δείς έναν άνθρωπο να πετάει. Κάθησε και σκέψου αυτό που είδες. Θέλω κι εγώ κάποιο χρόνο για να προετοιμαστώ προτού τον δώ.»
Ηπιαν το τσάι τους σιωπηλοί.
Ο Αυτοκράτορας σηκώθηκε σκεπτικός. «Δείξε μου τώρα αυτό που είδες.»
Διέσχισαν τον κήπο, προχώρησαν σ’ ένα πράσινο λιβάδι, πέρασαν μιά μικρή γέφυρα, κι ανέβηκαν σ’ ένα χαμηλό λόφο.
«Εκεί ψηλά!», είπε ο υπηρέτης.
Κι ο Αυτοκράτορας σήκωσε το κεφάλι και κοίταξε στον ουρανό.
Πάνω, ψηλά, πολύ ψηλά, ήταν ένας άνθρωπος που γελούσε πετώντας στον αέρα. Βρισκόταν τόσο ψηλά που το γέλιο του μόλις ακουγόταν. Είχε χρωματιστά φτερά από χαρτί και καλάμια και μια ωραία κίτρινη ουρά. Πετούσε σαν πουλί, σαν το μεγαλύτερο πουλί που φάνηκε ποτέ στον κόσμο των πουλιών, έμοιαζε μ’ ένα νέο, δυνατό δράκοντα που έφθασε στην χώρα των αρχαίων δρακόντων.
Ο άνθρωπος φώναξε από ψηλά. «Πετάω, πετάω!»
Ο υπηρέτης κούνησε τα χέρια του ενθουσιασμένος, «Ναι, ναι, σε βλέπουμε!»
Ο Αυτοκράτορας Γιουάν έμεινε ακίνητος. Γύρισε το βλέμμα του προς το Μέγα Σινικό Τείχος που αχνοφαινόταν τώρα σαν μεγαλόπρεπο πέτρινο φίδι που ανεβοκατέβαινε τους μακρινούς λόφους και αγκάλιαζε όλη την χώρα. Το Τείχος που την προστάτευε σαν αιώνια ασπίδα από τις εχθρικές ορδές και εξασφάλιζε την ειρήνη για χρόνια αμέτρητα.
Είδε την πόλη που ξυπνούσε, και το ποτάμι, και τον δρόμο, και τους λόφους τριγύρω.
«Πές μου», είπε στον υπηρέτη, «έχει δει κανείς άλλος αυτόν τον ιπτάμενο άνθρωπο;»
«Είμαι ο μόνος που τον είδε, Μεγαλειότατε», είπε ο υπηρέτης.

Ο Αυτοκράτορας κοίταζε σκεπτικός τον ουρανό. Μετά είπε στον υπηρέτη. «Φώναξέ τον να κατεβεί. Θέλω να τού μιλήσω.»
«Ε, ε, κατέβα, κατέβα! Σε θέλει ο Αυτοκράτορας!», φώναξε ο υπηρέτης κάνοντας τα χέρια του χωνί.
Ο Αυτοκράτορας γύρισε με προσοχή το βλέμμα του ολόγυρα, ενώ ο ιπτάμενος άνθρωπος κατέβαινε παρασυρμένος από τον άνεμο του πρωινού. Είδε ένα γεωργό στο χωράφι του να κοιτάζει κι εκείνος τον ουρανό, και σημείωσε την θέση του.
Ο ιπτάμενος άνθρωπος προσγειώθηκε με τριξίματα καλαμιών και ήχους χαρτιού. Προχώρησε περήφανα προς τον Αυτοκράτορα, περπατώντας με δυσκολία, και υποκλίθηκε με σεβασμό.
«Τί έκαμες;», ρώτησε ο Αυτοκράτορας.
«Πετάω στον ουρανό, Μεγαλειότατε», του απάντησε ο άνθρωπος.
«Τί είναι αυτό που έκαμες;», ξαναρώτησε ο Αυτοκράτορας.
«Μα σάς είπα, Μεγαλειότατε», φώναξε ο άνθρωπος.
«Δεν μού είπες τίποτα απολύτως.»
Ο Αυτοκράτορας άπλωσε το χέρι του και άγγιξε το πολύχρωμο χαρτί και τον σκελετό της ιπτάμενης μηχανής. Αισθάνθηκε την ευχάριστη μυρωδιά του δροσερού ανέμου.
«Δεν είναι ωραίο, Μεγαλειότατε;»
«Ναι, ναι, είναι πολύ ωραίο, παραείναι ωραίο.»
«Είναι μοναδικό στον κόσμο!», είπε ο άνθρωπος χαμογελώντας ευχαριστημένος. «Εγώ είμαι ο εφευρέτης.»
«Μοναδικό σ’ ολόκληρο τον κόσμο;»
«Σας ορκίζομαι!»
«Ποιός άλλος το γνωρίζει;»
«Κανένας. Ούτε καν η γυναίκα μου, που θα με νόμιζε τρελλό. Της είπα ότι έφτιαχνα ένα μεγάλο χαρταετό. Σηκώθηκα όταν ήταν ακόμη νύχτα, κι ανέβηκα στο βουνό. Εφθασα στον γκρεμό, κι όταν φύσηξε η αύρα κι ανέτειλε ο ήλιος, μάζεψα το κουράγιο μου, Μεγαλειότατε, και πήδηξα απ’ το χείλος του γκρεμού. Πέταξα! Η γυναίκα μου όμως δεν γνωρίζει τίποτε.»
«Τόσο το καλύτερο», είπε ο Αυτοκράτορας. «Ελα μαζί μου».
Επέστρεψαν στο ανάκτορο. Ο ήλιος είχε πια σηκωθεί ψηλά και η χλόη μοσχομύριζε. Ο Αυτοκράτορας, ο υπηρέτης και ο ιπτάμενος άνθρωπος στάθηκαν στον κήπο.
Ο Αυτοκράτορας χτύπησε παλαμάκια. «Φρουροί!»
Οι φρουροί έφθασαν τρέχοντας.
«Πιάστε τον.»
Οι φρουροί έπιασαν τον ιπτάμενο άνθρωπο.
«Φωνάξτε τον δήμιο», είπε ο Αυτοκράτορας.
«Γιατί; γιατί;», φώναξε εκείνος ξαφνιασμένος. «Τι κακό έκαμα;»
Αρχισε να κλαίει, και το χαρτί της ιπτάμενης μηχανής έτριζε με τους λυγμούς του.
«Να ένας που δημιούργησε μια μηχανή», είπε ο Αυτοκράτορας, «και ρωτάει τί είναι αυτό που έφτιαξε. Ούτε ο ίδιος το γνωρίζει. Αισθάνθηκε την ανάγκη να δημιουργήσει, χωρίς όμως να γνωρίζει το γιατί, ούτε καν τί μπορεί να κάνει μ’ αυτό το πράγμα.»
Ο δήμιος έφθασε κρατώντας έναν κοφτερό, ασημένιο πέλεκυ. Στάθηκε αμίλητος, με τα δυνατά του χέρια γυμνά, έτοιμος, φορώντας μια λευκή, γαλήνια μάσκα.

«Περίμενε», είπε ο Αυτοκράτορας. Πλησίασε σ’ ένα μεγάλο τραπέζι, όπου βρισκόταν μια πολύπλοκη μηχανή που ο ίδιος είχε φτιάξει. Εβγαλε ένα μικρό, χρυσό κλειδί που κρεμόταν απ’ τον λαιμό του, και κούρδισε την μηχανή. Κατόπιν την έβαλε σε λειτουργία.
Η μηχανή ήταν ένας κήπος από μέταλλο και διαμάντια. Πουλιά κελαϊδούσαν πάνω στα μικροσκοπικά μεταλλικά δένδρα, λύκοι φώλιαζαν σε δάση-μινιατούρες, και μικροσκοπικοί άνθρωποι περπατούσαν, κρατώντας βεντάλιες, δίπλα σε απίστευτα μικρές νεροπηγές.
«Δεν είναι πολύ ωραίο;», ρώτησε ο Αυτοκράτορας.
«Αν θέλεις να μάθεις τί είναι αυτό που έφτιαξα, μπορώ να σου απαντήσω με σαφήνεια. Εφτιαξα πουλιά που κελαϊδούν. Εφτιαξα δάση που θροΐζουν. Εφτιαξα ανθρώπους που περπατούν στα ξέφωτα και χαίρονται το μουρμούρισμα των φύλλων, το φως και τον ίσκιο, και το τραγούδι των πουλιών. Νά τι έφτιαξα.»
«Ω Αυτοκράτορα!», ικέτεψε ο ιπτάμενος άνθρωπος, πεσμένος στα γόνατα με το πρόσωπο λουσμένο στα δάκρυα.
«Κι εγώ έφτιαξα κάτι παρόμοιο! Βρήκα ομορφιά!. Πέταξα με τον πρωινό άνεμο. Είδα από ψηλά τα σπίτια και τους κήπους. Μύρισα την θάλασσα και την είδα να απλώνεται άπειρη και γαλάζια πέρα απ’ τους λόφους. Πετούσα σαν πουλί. Ω, δεν φαντάζεστε πόσο όμορφα είναι εκεί πάνω, να βρίσκεσαι στην αγκαλιά του ανέμου που σε λικνίζει σαν φτερό, και να νοιώθεις τις μυρωδιές του δροσερού ουρανού. Ω, πόση ελευθερία! Ω Αυτοκράτορα, είναι ωραίο, είναι κι αυτό ωραίο!»
«Ναι», είπε θλιμμένα ο Αυτοκράτορας, «γνωρίζω καλά ότι λες την αλήθεια. Οταν σε είδα να πετάς, πέταξε κι η καρδιά μου μαζί σου, κι αναρωτιόμουνα πώς νάναι εκεί ψηλά, πώς να φαίνονται οι λίμνες και τα νερά και οι μακρινές πολιτείες, με τί να μοιάζουν οι άνθρωποι; Σαν μυρμήγκια;»
«Τότε δείξτε έλεος!»
«Κάποιες φορές όμως», συνέχισε ο Αυτοκράτορας με ακόμη μεγαλύτερη θλίψη, «πρέπει να θυσιάσουμε λίγη ομορφιά για να διατηρήσουμε την ομορφιά που ήδη έχουμε. Δεν φοβάμαι εσένα, φοβάμαι όμως κάποιον άλλο.»
«Μα ποιόν άλλο;»
«Κάποιον άλλο που, βλέποντάς σε να πετάς, θα φτιάξει κι εκείνος μια ιπτάμενη μηχανή σαν τη δική σου. Αυτός ο άλλος όμως, μπορεί νάχει κακή καρδιά, κι η ομορφιά που έφτιαξες θα χαθεί. Αυτόν φοβάμαι.»
«Μα γιατί; Γιατί;»
«Γιατί, ίσως κάποτε, ένας τέτοιος άνθρωπος πετώντας με μια ίδια μηχανή, φτιαγμένη από χαρτί και από καλάμια, ρίξει από ψηλά μεγάλες πέτρες πάνω στο Μέγα Σινικό Τείχος», είπε ο Αυτοκράτορας.
Ολοι έμειναν βουβοί και ακίνητοι.
«Πάρτε του το κεφάλι», διέταξε ο Αυτοκράτορας.
Ο δήμιος κατέβασε με τέχνη τον ασημένιο πέλεκυ.
«Κάψτε την μηχανή και το σώμα του εφευρέτη και θάψτε τις στάχτες τους μαζί.»
Οι φρουροί έτρεξαν να εκτελέσουν την εντολή του.
Ο Αυτοκράτορας απευθύνθηκε στον υπηρέτη που είχε δεί τον άνθρωπο να πετάει. «Ούτε λέξη. Ηταν ένα όνειρο, ένα πολύ ωραίο και πολύ θλιβερό όνειρο. Βρες τον γεωργό που είδε κι εκείνος απ’ το χωράφι του τον ιπτάμενο άνθρωπο, και πες του, για το καλό του, ότι είδε μονάχα ένα όραμα. Αν μαθευτεί το πράγμα, εσύ κι ο γεωργός θα πεθάνετε την ίδια στιγμή.»
«Είστε φιλεύσπλαχνος, ω Αυτοκράτορα.»
«Οχι, δεν είμαι φιλεύσπλαχνος,» είπε ο Αυτοκράτορας.
Κοίταζε τους φρουρούς που έκαιγαν πέρα στον κήπο την ωραία μηχανή που μύριζε πρωινό άνεμο. Είδε τον μαύρο καπνό να ανεβαίνει στον ουρανό.
«Οχι, όχι. Είμαι μονάχα ένας μπερδεμένος και φοβισμένος γέροντας.»
Είδε τους φρουρούς να ανοίγουν λάκκο για να θάψουν τις στάχτες.
«Η ζωή ενός ανθρώπου αξίζει λιγότερο απ’ την ζωή εκατομμυρίων άλλων. Πρέπει να παρηγορηθώ μ’ αυτήν την σκέψη.»
Εβγαλε το κλειδί που κρεμόταν απ’ τον λαιμό του και ξανακούρδισε την μηχανή. Στάθηκε για λίγο κοιτάζοντας το Μεγα Σινικό Τείχος, είδε την πόλη και τα πράσινα λιβάδια, τα ποτάμια και τα ρυάκια. Αναστέναξε βαθιά. Ο λεπτεπίλεπτος μηχανισμός άρχισε να λειτουργεί. Οι μικροσκοπικοί άνθρωποι κινούνταν στα δάση, κι απ’ τα δένδρα πετούσαν λαμπερές γαλάζιες και κίτρινες κουκκίδες, πετούσαν, πετούσαν τραγουδώντας στον μικρό ουρανό.
«Ω», είπε ο Αυτοκράτορας κλείνοντας τα μάτια. «Κοιτάξτε τα πουλιά, ω, κοιτάξτε τα πουλιά!»

Απευθύνω ευχαριστίες στον deepest blue, που μού το θύμισε.

Αποτέφρωση; Εν δόξη!

Funeral of a Viking (Sir Francis Dicksee, 1853-1928)

Brokeback Mountain? Naah!

Men, not slobs.

Le sonnet du trou du cul

par Paul Verlaine et Arthur Rimbaud

Obscur et froncé comme un oeillet violet
Il respire, humblement tapi parmi la mousse,
Humide encor d'amour qui suit la pente douce
Des Fesses blanches jusqu'au bord de son ourlet.

Des filaments pareils à des larmes de lait
Ont pleuré, sous l'autan cruel qui les repousse,
À travers de petits caillots de marne rousse,
Pour s'en aller où la pente les appelait.

Ma bouche s'accoupla souvent à sa ventouse,
Mon âme, du coït matériel jalouse,
En fit son larmier fauve et son nid de sanglots.

C'est l'olive pâmée et la flûte caline,
C'est le tube où descend la céleste praline,
Chanaan féminin dans les moiteurs éclos!

Μην σκοτώνετε τις κατσαρίδες!

Αγγλοσαξωνικές Οδηγίες για την σύλληψη & την απελευθέρωση.
1. Απαιτούμενος εξοπλισμός:
Ενα μεγάλο γυάλινο ποτήρι και ένα λεπτό χαρτόνι των 80 gr.
2. Σύλληψη
Εγκλωβίστε την ανυποψίαστη κατσαρίδα, ενώ ευρίσκεται ακίνητη στην επιφάνεια δαπέδου ή τοίχου, χρησιμοποιώντας το μεγάλο γυάλινο ποτήρι. Μεγάλο, για να μην τραυματίσετε τις κεραίες της, γυάλινο, για να μην σάς αντιληφθεί.
Αν η κατσαρίδα κινείται, παρακολουθείστε την μέχρι να σταματήσει.
Η κατσαρίδα παγιδεύεται μεταξύ του ανεστραμμένου ποτηριού και του δαπέδου ή μεταξύ του οριζοντίου ποτηριού και του τοίχου.
3. Απελευθέρωση
Γλιστράτε με προσοχή το λεπτό χαρτόνι μεταξύ των χειλέων του ποτηριού και του δαπέδου ή του τοίχου. (Τα χαρτονένια σουβέρ που βρίσκουμε στις μπυραρίες είναι ιδανικά. Το κοινό χαρτί Α4 των 40gr είναι εύκαμπτο και δεν προσφέρεται.)
Πιέζοντας το χαρτόνι στα χείλη του ποτηριού απομακρύνετε το σύστημα ποτήρι-κατσαρίδα-χαρτόνι από το δάπεδο ή τον τοίχο.
Πλησιάστε σε παράθυρο ή μπαλκόνι.
Βεβαιωθείτε για την απουσία αθώων περαστικών.
Αφαιρέστε το χαρτόνι από το ποτήρι με μια απότομη κίνηση αποχαιρετώντας την κατσαρίδα.
4. Απολύμανση εξοπλισμού
Πλύντε καλά το ποτήρι με χλωρίνη.
Πετάξτε το χαρτόνι.

Un puppydog qui fait γρουψ, γρουψ.

Un puppydog qui fait γρουψ, γρουψ.

ΓΔΘΛΞΠΣΦΨΩ

ΓΔΘΛΞΠΣΦΨΩ-γδθλξπσφψω

Τιμωρία στο Οργανο!

Οι δράστες των τηλεφωνικών υποκλοπών παραμένουν άγνωστοι, το όργανο όμως της υποκλοπής, η κινητή τηλεφωνία, είναι πασίγνωστο. Ας τιμωρήσουμε το όργανο μιλώντας λιγότερο. Μείωση των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων της τάξεως του 10% θα πονέσει πολύ. Πολίτες, ας μιλήσουμε λιγότερο για να ακουστούμε περισσότερο!